توضیحات

دسته: سازهای ضربی (کوبه ای )

بازدید: 3706

• نقاره

این ساز به انواع و اندازه های مختلف در نقاط کشور وجود دارد.

نقاره شمال: از دو کاسه سفالین( یکی کمی کوچکتر از دیگری) تشکیل شده است.
این ساز را معمولا با دو چوب و گاه با دست می نوازند و قطر دهانه کوچک 16 و بزرگ 22 سانتی متر است.

نقاره کردستان: تغریبا به شکل بالا ولی بزرگتر است که آن را گاه به اسب می بندند و نوازنده سوار اسب آن را با دست مي نوازد.

نقاره فارس: مانند دو تای قبلی جفت است ولی بزرگ تر از آنها و اختلاف زیادتری در اندازه های هر یک نسبت به دیگری( قطر دهانه شان 23، 37 سانتی متر است).
شکل آنها نیز خمره ای فشرده است. نقاره فارس برای ساختن نقاره های جدید، زمینه و مدل قرار گرفته است.

منبع: سازشناسی پرویز منصوری 

توضیحات

دسته: سازهای ضربی (کوبه ای )

بازدید: 3534

• قاشقك

قاشقک جزو سازهای کوبه ای است.
متشکل از یک جفت جام چوبی صدفی شکل و کوچک که توسط تسمه نازکی به انگشتان شست و سبابه نوازنده بسته می شود و نوازنده با 4 انگشت دیگر به یکی از بشقاب ها می کوبد تا این یکی یه بشقاب دیگر برخورد کند.
صدای آن خشک و بدون ارتفاع معین است.
این ساز بیشتر در موسیقی همراهی رقصهای اسپانیائی به کار می رود.

منبع: سازشناسی پرویز منصوری

توضیحات

دسته: سازهای ضربی (کوبه ای )

بازدید: 3490

• گورگه

شکل خارجی ساز شبیه به سطل یا گلدان و از جنس فلز است. روی آن را پوست کشیده اند و در نوع شهری شده ساز، آن را بر روی سه پایه های محکم کرده اند. ته گلدان بسته است.
گورگه را با دو چوب می نوازند.
این ساز اگر چه سازی محلی است، اما اساسا فاقد شهرتی مانند دهل است.


منبع: سازشناسی پرویز منصوری

توضیحات

دسته: سازهای ضربی (کوبه ای )

بازدید: 3747

• طبل بزرگ

این ساز مانند دهل از نواری فلزی یا چوبی و به عرض تقریبا 40 و به قطر دایره 70 سانتی متر تشکیل شده که از انحنا دادن نوار، شکل ظاهری ساز به صورت استوانه ای ، با بلندی کم در آمده است.
بر دو سطح دایره ای استوانه پوست کشیده شده و معمولا با یک چوب که سر آن را نمدی بزرگتر از نمد چوب تیمپانی کشیده اند، بر یک سطح ساز می کوبند.
در ارکسترهای کوچک، مانند ارکستر جاز و غیره، طبل بزرگ به وسیله مکانیسمی که زیر پای نوازنده قرار می گیرد به وسیله فشار پا روی پدال، کوبیده می شود.
در این ارکستر طبل بزرگ، به عنوان عضو اصلی سازهای ضربی بر روی سطح جداری خود روی زمین قرار می گیرد و سازهای دیگر در چپ و راست آن، یا روی آن جا داده می شوند.
این ساز فقط یک صوت، با ارتفاع نامعین حاصل می کند. در مواقعی که به اجرای ترمولو (ریز) نیاز باشد دو چوب را متوالیا و سریع بر آن می کوبند.

منبع: سازشناسی پرویز منصوری